کتاب ۱۸ سال راه رفتن روی آب

کتاب «۱۸ سال راه رفتن روی آب» زندگی‌نامه‌ی خودنوشت برایان کلاف، یکی از برجسته‌ترین، بحث‌برانگیزترین و کاریزماتیک‌ترین چهره‌های تاریخ فوتبال بریتانیاست. این اثر، با نثری صادقانه، طنزآمیز و گاه تند، دریچه‌ای است به درون ذهن و قلب مردی که فوتبال را نه فقط یک ورزش، بلکه یک صحنه‌ی زندگی می‌دید.
کلاف در این کتاب با جزئیاتی صریح و بی‌پرده، از دوران کودکی‌اش در شمال انگلستان و آغاز راهش به عنوان بازیکن در تیم‌های میدلزبرو و ساندرلند می‌گوید؛ جایی که به‌عنوان یک مهاجم پرقدرت و گلزن شناخته شد، اما مصدومیتی شدید، زودتر از آن‌چه تصور می‌رفت، نقطه‌ پایانی بر دوران بازیگری‌اش گذاشت. این اتفاق، جرقه‌ای شد برای آغاز مرحله‌ای تازه و درخشان: مربیگری.
او مسیر مربی‌گری‌اش را با تیم‌های گمنامی مانند هارتلپول آغاز کرد و در کنار پیتر تیلور، دست به ساخت یکی از موفق‌ترین زوج‌های مدیریتی تاریخ فوتبال زد. سپس با تیم دربی کانتی، معجزه‌ای آفرید: تیمی از دسته دوم را به قهرمانی لیگ برتر رساند و به سطح اول اروپا کشاند. اما این پایان ماجرا نبود. کلاف، در بخشی دیگر از کتاب، ماجرای دوران کوتاه، پرحاشیه و ناموفقش در لیدز یونایتد را روایت می‌کند؛ دوره‌ای که تنها ۴۴ روز طول کشید و با اختلافات شدید با بازیکنان و شکست‌های متوالی همراه بود. اما بزرگ‌ترین داستان زندگی حرفه‌ای‌اش در ناتینگهام فارست رقم خورد: تیمی معمولی را به قله فوتبال اروپا رساند، با دو قهرمانی پیاپی در جام باشگاه‌های اروپا - کاری که برای تیمی با چنین سابقه‌ای، رویایی و تکرارنشدنی بود.
کتاب فقط به موفقیت‌ها نمی‌پردازد؛ کلاف با صداقت، از رابطه‌ی پیچیده‌اش با پیتر تیلور، کشمکش‌هایش با مدیران باشگاه‌ها، دیدگاه‌های جنجالی‌اش درباره بازیکنان، مربیان، و حتی فوتبال ملی انگلستان می‌گوید. او بدون سانسور، از مشکلاتش با الکل، جراحی پیوند کبد، و ۲۱ ماه زندگی‌ای که پس از آن با سلامتی نسبی همراه بود، سخن می‌گوید. از خانواده‌اش، از همسرش باربارا و پسرش نایجل - که خود نیز فوتبالیستی موفق شد - با عشقی صادقانه یاد می‌کند.
«۱۸ سال راه رفتن روی آب» فقط یک زندگینامه نیست؛ بیانیه‌ای است پرشور از سوی مردی که ۱۸ سال روی آب راه رفت - همان‌طور که خودش می‌گفت - و به فوتبال چیزی بیش از قهرمانی بخشید: شخصیت، شور، و صداقت. او با زبان تند و بی‌پرده‌اش دشمنان زیادی ساخت، اما احترام و تحسین عمیق فوتبال‌دوستان و هم‌تیمی‌ها را هم به‌دست آورد. مرگ او در سال ۲۰۰۴ در ۶۹ سالگی، پایانی بود بر یکی از پرهیجان‌ترین و غیرقابل‌پیش‌بینی‌ترین فصل‌های تاریخ فوتبال. مراسم یادبودش از کلیسا به ورزشگاه منتقل شد تا صدای تشویق طرفداران، بدرقه‌ی مردی باشد که بیش از هر چیز، خودش بود.