کتاب شهری زیر خاکستر

در اتاق رو هم باز کردم. یه چیزی مثل رعدوبرق از پایین ستون مهره هام اومد توی گردنم. نفسم قطع شد. سعیده که بیرون در ایستاده بود فقط من رو می دید. نمی دونم از پشت چه شکلی شدم که با وحشت خودش رو انداخت سمتم. صدام در نمی اومد. عین وقتی که کابوس می بینی و می خوای فریاد بزنی اما نمی شه. فقط می خواستم این صحنه رو نبینه. برگشتم و با دست محکم زدم روی قفسه ی سینه ش. پرت شد بیرون و افتاد روی زمین. دو تا از همسایه ها که احتمالا به خاطر صحبت های ما همون طور که خاص این مجتمع هاست فالگوش ایستاده بودن، دیگه کنجکاوی شون اجازه نداد که با صدای افتادن سعیده و جیغش نیان بیرون. با دو تا قدم رسیدم دم در. ظاهرا در ممانعت از سعیده موفق شدم. نشستم جلوش. گفتم: «زنگ بزن ۱۱۰… به آمل زنگ نزن… نریمان مرده.»