کتاب جنگ سار 2

در خواب می بینم که با «هیدئو» هستم. می دانم این یک خواب است، چون در اتاقی بالای یک آسمان خراش که هیچ وقت آن را ندیده ام، دراز کشیده ایم؛ در اتاقی تماما شیشه ای.

با این که پرتوهای لطیف صبحگاهی به داخل می تراوند و آبی دل مرده شبانگاهی را می تارانند تا درخششی یکدست به پوست تنمان بدهند، کماکان می شود به وضوح حجابی از ستارگان را بر پهنه آسمان دید که مثل لایه ای نازک از اکلیل سفید و طلایی آن را پوشانده است، لایه ای که وجودش بنا بر منطق، ناممکن به نظر می رسید.

«هیدئو» خودش را به من نزدیک تر می کند. احساسم تشدید می شود. از پشت شیشه، به آسمان زل می زنم و با خود می گویم که شاید ظاهر و جزئیات این رویا ایرادی دارند و با همدیگر جور درنمی آیند، یا شاید ستاره های بالای سرمان اند که این تردید را به دلم انداخته اند.