کتاب نیمکت داغ

رینوس میشل / توتال به علاوه ی فوتبال : وقتی فیفا در سال 1999 بهترین مربی قرن را انتخاب کرد، نام رینوس میشل بالاتر از همه قرار گرفت. بالاتر از کسانی که ویترین های شان پرجام تر بود، یا میشل روزگاری برابرشان شکست خورده بود. او با آژاکس و هلند صفت «توتال» را به مفهوم کامل و جامع با فوتبال گره زده بود. بلندترین قدم تاکتیکی تاریخ فوتبال به او تعلق داشت. آمیزه ای از همه ی ویژگی های فوتبال. دفاع. حمله. یارگیری. منطقه ای کردن میدان. پاس کاری. پرسینگ. شوت. ضربه ی سر ... الگویی رویایی برای هر تیمی در همه جا. یادگار دهه ی 1970 او ازلی می ماند. همیشگی. میشل فرزند عصر خود بود. محصول روندی تاریخی. زمانی درخشید که باید می درخشید. مثل چیزی که زمان به بار نشستنش فرا رسیده. مثل وقتی که همه چیز آماده ی زاده شدن چیزی متفاوت شده است. آماده ی شکل گرفتن پدیده ای نو. شنیدن حرفی تازه. مثل وقتی که اسحاق نیوتن به قانون حرکت اجسام دست یافت، یا زمانی که آلبرت انیشتین نظریه ی نسبیت را مطرح کرد. میشل زمانی در هلند به اهمیت مقوله ی فضا و کنترل فضا در فوتبال دست یافت که والری لوبانوفسکی هم در شوروی به چنین نکته‎ ای رسید. او دریافت «وقتی توپ را در دست داری باید زمین را بزرگ کرد و وقتی توپ را از دست می دهی زمین را کوچک.» میشل و لوبانوفسکی از بند پست بی کم و کاست رهایی یافته و بازیکنان شان را به تغییر پست و منطقه فرا خواندند. تیم هایی ساختند با توانایی ارائه ی بازی های تماشایی. شاید نوآوری های شان قدم اجتناب ناپذیر پس از فوتبال مبتنی بر پاس کاری دهه ی 1940 و شیوه ی مجاری دهه ی 1950 بود. چنان که تاکیدشان بر آفسایدگیری و شروع مجدد بسیار سریع، به علاوه ی پرسینگ، گام منطقی بعدی به شمار می رفت. فوتبال آن ها که مبتنی بر جابه جایی دائمی بود، به بازیکنانی با قدرت جسمی بالا نیاز داشت. بازیکنان میشل و لوبانوفسکی به عصری تعلق داشتند که کبودهای غذایی اروپا ناشی از جنگ دوم پایان یافته بود و نسل جدید بنیه ی بسیار بالاتری در مقایسه با بازیکنان یک دهه ی پیش داشت. علوم ورزشی پیشرفت کرده بود و بازیکنان می توانستند نود دقیقه بجنگند. فوتبال با تکیه به افزایش قابلیت های جسمی بازیکنان، باید پوست می انداخت. باید دگرگون می شد و شد.