«یک ساعت بعد، حسابی سرگرم کار بودم. گاه وبی گاه، زنبوری در مدرسه گیر می افتاد و مرا با دشمنش اشتباه می گرفت؛ اما روی میز آموزگار چوب به دردبخوری بود و من آن را تق تق روی میز می زدم تا زنبورها را متوجه کنم و به آن ها دستور بدهم، گویی که دانش آموزان نافرمان و شیطان من بودند؛ یا با حرکت دستم آشوب و بلوای شان را به دور دوات و جوهرم پراکنده می کردم، دوات و جوهری که از فروشگاه بارانداز خریده و پس از خرید متوجه شده بودم بوی ترنج می دهد، انگار برای سر حال آوردن نویسنده ای نگران و مشتاق و پرکار تهیه شده بود. در آن روز، آن نویسنده ی نگران و مشتاق، احساس گنگی و خرفتی بسیاری می کرد. در آن نزدیکی، زنگ گردن گوسفندی جیرینگ جیرینگ صدا می داد و بقیه ی گله را خبردار می کرد که دنبال او بروند. جمله ها قادر به انعکاس وزن و آهنگ های این تابستان دوست داشتنی نیستند.
برای اولین بار، کم کم داشتم آرزوی یک همراه و هم صحبت و خبر از دنیای بیرون را می کردم که به طور تقریبا ناخودآگاهی فراموش شده بودند. با تماشای تشییع جنازه احساس دردناکی به انسان دست می دهد. این فکر به ذهنم خطور کرد که نباید به جای این که با عجله در پایان مراسم سوگواری پا به فرار بگذارم، همراه بقیه راه می افتادم؟ شاید لباس مخصوص روزهای یکشنبه که در این مراسم پوشیده بودم، باعث بروز چنین تغییر حس فاجعه آمیزی در من شده بود، اما حالا دیگر آن چه نباید می شد، شده بود و دوستانم نیز به یاد داشتند که من واقعا به بارانداز دانت تعلق ندارم.
به نگار