این کتاب روایت گر زندگی زنی است که روزهای خوش گذشته را پشت سر گذاشته است، روزهای سرخوشی و بی خیالی؛ زن اکنون در روزگار تنهایی، هنگامی که ماماجی، آقا جان، عشقش و روزهای شاد رفته دیگر در کنارش نیستند تمام آن چه را بر او رفته است مرور می کند. روزهایی که صدای ماماجی در حیاط می پیچید، آقاجان کنارشان می نشست، تنور دوستی اش گرم بود و حرف های مهرآمیز و روشنگر مادربزرگ که هرکدام دنیایی درس و تجربه را در خود داشتند برایش به شوخی می مانست.
چشم هایم را با نوک انگشتانم محکم فشار می دهم. شب از نیمه گذشته و من مثل همیشه بیدارم و اصلا نمی دانم چرا خوابم نمی برد. به دور و بر اتاق نگاهی می اندازم یکهو یاد چیزی می افتم به سرعت به سمت کمد دیواری می روم و انگار که چون تشنه ای به آب رسیده ام تند تند می گردم و تمام وسایل خاک گرفته را زیر و رو می کنم و در نهایت آن ته ته پیدایش می کنم. از زیر آن همه وسیله بیرون می کشمش به اندازه یک سانت رویش خاک نشسته و رنگش معلوم نیست و این مغز وامانده من یاری نمی کند. با دست های لرزان خاک را از رویش کنار می زنم و یکدفعه یک چیزی دلم را چنگ می زند زرشکی است و بازهم یاد امیر می افتم که چقدر دوست داشت رنگ آلبوممان آبی باشد و من دلم می خواست زرشکی باشد.
روشا