کتاب آینده تصویر

در «آینده تصویر»، ژاک رانسیر مفهوم جدید و جذابی از تصویر در هنر معاصر ایجاد می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه هنر و سیاست همواره به طور ذاتی در هم تنیده شده‌اند. رانسیر با پوشش طیفی از جنبش های هنری، فیلمسازانی مانند گدار و برسون و اندیشمندانی مانند فوکو، دلوز، آدورنو، بارت، لیوتار و گرینبرگ، نشان می دهد که نظریه پردازان معاصر تصویر از گرایش های مذهبی رنج می برند.
او استدلال می کند که یک انتخاب سیاسی آشکار در هنر وجود دارد: می تواند یک دموکراسی رادیکال را تقویت کند یا یک عرفان ارتجاعی جدید ایجاد کند. برای رانسیر هرگز هنر ناب وجود ندارد: انقلاب زیبایی‌شناختی باید همیشه آرمان‌های برابری‌خواهانه را بپذیرد.

ژاک رانسیر (به فرانسوی: Jacques Rancière) (۱۹۴۰-) فیلسوف فرانسوی، استاد فلسفه در مدرسهٔ دانش آموختگان اروپا در ساس فی و استاد بازنشستهٔ فلسفه در دانشگاه پاریس (سن دنی) است. نام وی پس از همکاری در نگارش مشترک خوانش کاپیتال(۱۹۶۸) به همراه فیلسوف مارکسیست ساختارگرا، لوئی آلتوسر بر سر زبان‌ها افتاد.

رانسیر در صفحاتی از مقالهٔ اول کتاب تماشاگر رهایی یافته که عنوان کتاب هم هست، به زندگی خود و نسل خود اشاره می‌کند که در آن از یک سو باید به مبارزهٔ اجتماعی و چالش‌های طبقاتی و کمک به کارگران می‌پرداخت و از سوی دیگر به عنوان یک محقق و استاد خود را جدا از این طبقه باز می‌شناخت. وی در این مرحله با خواندن متون تاریخی و خاطرات دو کارگر که روز فراغت‌شان را به نوعی به شهود و تحقیق روشن‌فکرانه می‌گذرانند برمی‌خورد که در او تأثیر عمیقی می‌گذارد: از این پس او باور دارد که کارگر با محقق یا مشاهده‌گر تفاوتی ندارد و تنها کاری که باید کرد این است که او را از این جایگاه و پیش‌فرض‌هایی که او را در مقام ناآگاه مطلق قرار می‌دهد خارج کرد.