محمدغلامرضایی، محقق و استاد دانشگاه به سال ۱۳۳۱ در خور و بیابانك كه هم اكنون از توابع نایین در استان اصفهان است، چشم به جهان گشود. دوران كودكی را در خانواده ای آرام و متدین گذراند. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را مطابق نظام آموزشی آن روزگار تا كلاس پنجم دبیرستان در شعبه ادبی در همان جا گذراند و كلاس ششم ادبی را در دبیرستان ایرانشهر یزد به پایان برد. از همان آغاز دوران تحصیل شاگردی با هوش و موفق بود، همین امر سبب شد با پشتوانه ای قوی بی درنگ در سال ۱۳۴۹ در رشته ادبیات فارسی دانشسرای عالی تهران پذیرفته شود. او با موفقیت در سال ۱۳۵۲ فارغ التحصیل شد. در همان سال در دوره فوق لیسانس ادبیات فارسی پژوهشكده فرهنگ ایران پذیرفته شد. در سال ۱۳۵۵ نیز با موفقیت از آن مؤسسه فارغ التحصیل شد و به دوره دكترای ادبیات فارسی دانشگاه تهران راه یافت. او در سال ۱۳۵۹ از رساله دكترای خود با موضوع «داستان های غنایی منظوم» دفاع كرد. در فاصله سال های ۱۳۴۹ تا ۱۳۵۷ ساكن تهران بود و در این ایام با مراكزی چون انجمن آثار ملی بنیاد فرهنگ ایران، فرهنگستان ادب و هنر، بنگاه ترجمه و نشر كتاب، دفتر مجله راهنمای كتاب همكاری داشت. او از سال ۱۳۵۷ به یزد رفت و در دانشسرای عالی این شهر كه شعبه ای از دانشگاه تربیت معلم تهران بود، استخدام شد. این مؤسسه بعدها با نام دانشگاه تربیت معلم یزد مستقل و سپس با دانشگاه یزد ادغام شد. او همچنین از سال ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۸ عضو هیأت علمی دانشگاه یزد بود و از شهریور ۱۳۷۸ به دانشگاه شهید بهشتی منتقل شد.
