گابرت پرتره هایی استادانه از تأثیرات دقیق و عجیبی که بر رابطه روانشناختی ما با فاجعه حاکم است ترسیم می کند. . . مهارت او در خم کردن زبان و واضح کردن آن به به شکل هایی است که منطق در حال تغییر فاجعه را نشان می دهد و خواننده را در میان تحولات مداوم معطوف نگه می دارد.
کاملا خیره کننده، کاملا محسور کننده . . . [گابرت] در پشت پرده های مرگ و میر و زمان به بررسی راه هایی می پردازد که خاطره و داستان یا ما را در مورد شر اخلاقی از خود راضی می کند یا به ما اجازه می دهد که مرگ قریب الوقوع را در آغوش بگیریم.
در یوتیوب، مستندی از شبکه ی دیسکاوری پیدا کردم با عنوان درون برجهای دوقلو روایتی دقیقه به دقیقه از رویدادهای یازده سپتامبر با ترکیبی از بازسازی های نمایشی و مصاحبه با بازماندگان حادثه مردی که چهار طبقه پایین تر از نقطه ی برخورد بوده و توانسته بود از برج شمالی فرار کند از لحظه ای میگوید که دری را باز کرده و با عمیق ترین و غلیظ ترین سیاهی عمرش روبه رو شده داخل را سیاهی صدا زده و بعد به جای اینکه مسیرش را در راهرو ادامه بدهد و ببیند کسی آنجا هست یا نه، وحشت زده به دفتر کارش برگشته.