بزرگترین شاعر قرن بیستم، در هر زبانی.
قله ای خیره کننده در اشعار عاشقانه.
نکوداشتی از عشق.
اما خنده ات که رها می شود و پروازکنان در آسمان مرا می جوید تمامی درهای زندگی را به رویم می گشاید عشق من، خنده تو در تاریکترین لحظه ها می شکند و اگر دیدی، به ناگاه خون من بر سنگفرش خیابان جاری است بخند، زیرا خنده تو برای دستان من شمشیری است آخته.
بخند بر شب بر روز، بر ماه بخند بر پیچاپیچ خیابان های جزیره، بر این پسر بچه کمرو که دوستت دارد اما آنگاه که چشم می گشایم و می بندم، آنگاه که پاهایم می روند و باز می گردند نان را، هوا را روشنی را، بهار را از من بگیر اما خنده ات را هرگز! تا چشم از دنیا نبندم.
آنان که رنج می برند کیانند؟ نمی دانم اما مردم من اند با من بیا به من می گویند مردم تو مردم شوربخت تو میان کوه و دریا با اندوه و خستگی نمی خواهند تنها پیکار کنند آنان در انتظار تو اند.
بیش از هر ژانر و سبک دیگر، این «رئالیسم جادویی» بود که دوران شکوفایی «ادبیات آمریکای لاتین» را در قرن بیستم تعریف کرد
نرودا، شاعری است که تا آخرین لحظات زندگی اش از عشق سرود
وقتی که آثار کلاسیک را مطالعه می کنید، در واقع در حال خواندن کتاب هایی هستید که نقشی اساسی در شکل گیری چگونگی نوشتن و خواندن ما در عصر حاضر داشته اند
یکی از شعراش تو کتاب فارسی دوازدهم هست ... واقعا زیبا و قشنگ بود
عه درس فارسیمونه که 😄
خیلی عالی بود و بسیار لذت بردم