کتاب " پوچی" با حجم کمی که دارد به صورت موجز ولی کاملا روش مند به ریشه های پوچی در اروپا و آمریکا می پردازد. بعد کارنامه ی این جریان را در ادبیات بررسی می کند و سهم هر کدام از نویسنده ها را نشان می دهد. با این حال بیش تر روی ادبیات نمایشی تأکید می کند و کم تر به رمان ها می پردازد.
شاید بیهوده نبوده باشد که نویسنده بخش قابل توجهی از کتابش را به این مسأله اختصاص داده که اصطلاح پوچی اصلا درست هست یا نه. این بحث مخالف و موافق دارد. مخالف ان این تفکر می گویند نباید به این نمایش نامه ها و رمان ها صفت پوچی را داد. باید به آن ها آوانگارد گفت.
به هر حال کتاب پوچی به شکلی درخشان و البته منصفانه نه تنها این اصطلاح مرموز را بررسی می کند که تا حدودی نقدش هم می کند. پوچی خصوصا بعد از جنگ جهانی دوم با آن کشتار میلیونی و جنایت های شرربار به یکی از ابزارهای رویارویی با دنیایی تبدیل شد که معنا و هدفش را از دست داده بود. پوچی حالتی از تهوع انسانی نسبت به وضع موجود بود که به شکلی خلاقانه بروز یافت.
کتاب پوچی
