کتاب میراث شکست

زمان حال، گذشته را تغییر می دهد. با نگاه به عقب، چیزی که بر تو گذشته است را نمی یابی.

تمام روز، رنگ ها مثل غروب، تیره و سایه گون بود. مه همچون آبزیان، شناکنان از میان دامنه های عظیم کوه ها که به اعماق تاریک اقیانوس تسلط داشت، پیچ و تاب می خورد. در بالای مه، کمی از قله بلند کانچن چونگا از یخ ها بیرون زده بود و در تجمع آخرین روشنایی ها، ستونی از برف در نوک قله دیده می شد که باد آن را به بالا کشانده بود.

سای در ایوان نشسته بود و مقاله ای درباره ی ماهی مرکب در یک مجله قدیمی نشنال جئوگرافی می خواند. گاه به گاه سرش را بلند می کرد و نگاهی به کانچن چونگا می انداخت و از درخشش فسفری خیره کننده ی آن لرزه بر اندامش می افتاد. قاضی در گوشه ای دور، مقابل شطرنجش نشسته بود و با خودش شطرنج بازی می کرد. سگش مات، زیر صندلی او چپیده بود و به آهستگی خر خر می کرد. در اینجا امنیتش بیش از همه جا تأمین می شد. تک لامپی از سقف آویزان بود. هوا سرد بود و توی خانه، حتی سردتر. دیوارهای سنگی که چندین پا عمق داشت، تاریکی، سرما و انجماد را در خود محصور کرده بود.