کتاب مرداب روح

رشد روحی بی شک تا حدی بصیرت، اصلاح رفتار و گه گاه خرد به همراه می آورد. احتمال می رود با سقوط مکرر در یک مرداب و سپس کار کردن روی خود، درک فراخوان آن و انجام وظیفه مان که رنج بردن در آن برای یافتن معنای مدفون در گل و لای آن است، به آگاهی دست یابیم. بی تردید یکی از آسیب زننده ترین کارهایی که می توانیم انجام دهیم سرزنش خود به خاطر درماندن در مرداب و رسیدن به همان جای اول است. من هنگامی که دچار اضطراب می شوم عملا سطح اضطرابم را با قضاوت خشونت آمیز خودم بالا می برم؛ بدون توجه به اینکه چگونه محیطم را با تشویش مداوم و انتقاد از خود آلوده می سازم. شخصی که خودش را با زخم هایش یکی می داند درمانده می ماند: «من شخصی بی لیاقت هستم؛ زیرا دچار اضطراب می شوم. همیشه همین طور بوده و پیوسته همین طور خواهد بود. من بی ارزش و به طرزی مأیوسانه زخمی هستم.» افکاری مشابه در دوران کودکی ما نیز رواج دارند. ما چنان در برابر عقاید دیگران آسیب پذیریم که توده های عقایدی از این دست، به عنوان «عقاید مرجع» در همه ما باقی می ماند. در بزرگسالی وظیفه ما این است که تشخیص دهیم چنین احوالی خارج از اراده و انگیزه ما اتفاق می افتند؛ گذرا و غیرقابل اجتناب هستند و مهم تر از همه می توانیم آن ها را جذب کنیم و به زندگی خود ادامه دهیم. هنگامی که دچار اضطراب می شوم و از آن رنج می برم، هنوز زندگی و وظیفه ام را پیش رو دارم. والت ویتمن گفته است: «آیا من با خودم در تضاد هستم؟ بسیار خوب؛ پس من با خودم در تضاد هستم. من عظیم هستم و من های بی شماری را در خود دارم.» و همه ما همین طور هستیم.