کتاب نظریه ی شناخت

کلیت انسان بدون مضمون واقعی آن، تبیین متافیزیکی از انسان است. انسان کلی در رویاهای شاعرانه و در پندارهای عارفانه است.

فرد زنده در روابط اجتماعی و رابطه هایش با دیگر افراد، هسته ی اصلی تئوریک نظریه‌ی شناخت و نقطه‌ی حرکت واقعی تاریخ و جامعه است. فرد زنده و تجربی با کیفیتی اجتماعی، امر مطلق هر تحلیل و هر پایه ی گفتمان فلسفی، و تنها در طبقه اجتماعی خود با وابستگی، با منافع مشترک و با جایگاهاش در جامعه، شرایط مادی مشترک خود را به عنوان شرایط طبقاتیاش دنبال میکند.

مفهوم حیات و وقوع امکان‌هایی که ضرورت و واقعیت موضوع یا موضوعات خاصی را در دوره های معین مدلل میسازد، با درک واقعی استوار بر تحلیل‌های تئوریکی نیست؛ بلکه محصول پراتیک و نتیجه ی تحولات جبری تکامل اجتماعی است، هدف درک انتزاعی پدیده ها، و یا ارائه ی نقطه نظرات صرفا تئوریکی نیست.

مسئله اساسی، دیالکتیک تمرکز بر فردگرایی متدولوژیک و انتزاع نظری در مورد مقوله های ناوجود، و ایده مجردی که یگانه قدرت محرک تاریخ است نیست؛ بلکه توضیح جهان، نقد پدیده‌ها، و در مجموع شناخت واقعیت، همانا پایه ی نظریه ی شناخت است.

مبنای تئوری شناخت و مسئله واقعی، زندگی انسان حقیقی و نقد فرد زنده به مثابه پیش فرض روشن هر تاریخ انسانی است.

(برگرفته از متن کتاب)