"کاربرد روان کاوی در نقد ادبی" کتابی است که "هفت اثر از فروید درباره ی ادبیات" را با ترجمه ی دکتر "حسین پاینده" به خوانندگان ارائه می کند. این هفت جستار و تک نگاری از بنیان گذار نظریه روانکاوی، "زیگموند فروید"، خوانشی نقادانه را از "کاربرد روان کاوی در نقد ادبی" ارائه می دهد. "فروید" که خود از مفاهیم نظریه پردازی شده اش در روان کاوی جهت تجزیه و تحلیل متن های ادبی استفاده می کند، از قابلیت های ادبیات نیز برای تبیین مفاهیم روان کاوی بهره می برد. او حتی رابطه ی میان روان درمانگران و ادیبان را نوعی رابطه ی همکاری می داند و اذعان می کند که یک نویسنده ی نوآور، نمی تواند به حوزه ی کاری روان پزشک ورود نکند و از آن ننویسد؛ همان طور که روان پزشک هم نمی تواند از ورود به قلمروی نویسنده ی خلاق، خودداری کند.
"فروید" معتقد است که تحلیل موضوعات روان پزشکی در متون ادبی، می تواند بدون خدشه وارد کردن به جنبه های زیبایی شناختی اثر، کاملا درست باشد. آثار "فروید" پیرامون "کاربرد روان کاوی در نقد ادبی"، آیینه ای است از اندیشه و تفکر او درباره ی ماهیت آفرینش هنری و ادبی که نظریات این چهره ی بزرگ روان کاوی را به خواننده می شناساند. همچنین با توجه به اینکه مطالب مطرح شده در این کتاب، نمونه های قابل استنادی از "کاربرد روان کاوی در نقد ادبی" به حساب می آیند، مطالعه ی این اثر می تواند به محققین و پژوهشگران کوشا در این عرصه کمک کند. دکتر "حسین پاینده" علاوه بر ارائه ی ترجمه ای روان، مقدمه ای مشروح برای این کتاب به نگارش درآورده که طی آن برخی از اساسی ترین مفاهیم نظریه ی روانکاوی را که پیش شرط مطالعه و درک آثار "فروید"می باشند، در اختیار خوانندگان قرار داده است.
کتاب کاربرد روان کاوی در نقد ادبی
مروارید
حسین پاینده
