کتاب رفته، عزیزم، رفته

در محوطه ی پارکینگ شروع به راه رفتن کردم، احساس می کردم آدرنالین در بدنم تبدیل به ژله می شود، سنگ ریزه ها زیر پایم صدا می دادند، صدای آواز پرنده ها از سمت دریاچه ی «والدن» به گوش می رسید، نور کم رمق آفتاب را می دیدم که در حال غروب کردن روی تنه ی درختان افتاده بود. به پشت ماشین تکیه دادم و یک پای خود را بر روی سپر آن قرار دادم.

دست «پل» هنوز بر روی سینه ی «بروسارد» بود و مشغول صحبت با او بود، لب هایش را به گوش مرد جوان تر نزدیک کرده بود. با وجود فریاد زدن، هنوز خشمگین نشده بودم.

اگر واقعا جرقه اش در سرم زده شود و عصبانی شوم، صدایم حالت یکنواخت و بی روحی به خود می گیرد، مهره ی قرمز رنگی در جمجمه ام روشن شده و جلوی حس ترس و منطق و همدردی را در وجودم می گیرد؛ و هرچه این مهره ی قرمز داغ شود، خون در رگ هایم سردتر می شود تا به رنگ آبی دربیاید و صدای یکنواختم نیز تبدیل به نجوا می شود.