کتاب خانم اسمیلا و حس برف

بعد از صد متر، دیگر نمی توانم بازویم را راست کنم. به گذشته ام فکر می کنم، کمکی نمی کند. به ایسایاس فکر می کنم، کمکی نمی کند. ناگهان دیگر شنا نمی کنم. در یک سراشیبی ایستاده ام و به تندبادی تکیه داده ام و دیگر باید تسلیم شوم. آب اطرافم مثل سنگفرشی از تکه های طلاست. از ذهنم می گذرد که کسانی می خواسته اند مرا بکشند و حالا جایی ایستاده اند و به خودشان تبریک می گویند: او را به خاک کشیدیم؛ اسمیلا، گرینلندی ناخالص را.

وقتی مادرم از شکار نهنگ بازنگشت، فهمیدم هر لحظه ایی می تواند آخرین لحظه باشد. در زندگی نباید قدمی وجود داشته باشد که فقط گذر از جایی به جای دیگر تلقی شود. هر قدم را باید طوری برداشت انگار این تنها چیزی است که برایت باقی مانده است. همیشه می توانی چنین چیزی را همچون آرمانی دست نیافتنی از خودت طلب کنی و پس از آن باید هر بار که به چیزی بی توجهی نشان می دهی، این را به خودت یادآوری کنی. این برای من روزی دویست و پنجاه بار پیش می آید.

این فکر ته مانده ی نیرویم را به من برمی گرداند. تصمیم می گیرم ده بار دیگر بازوهایم را حرکت دهم. در هشتمین حرکت، سرم را به چرخ تراکتوری می کوبم که به عنوان سپر جلو کشتی "شفق قطبی" آویخته اند. می دانم فقط چند لحظه دیگر مانده تا بیهوش شوم. نزدیک چرخ، درست روی آب، یک سکو هست. سعی می کنم فریادزنان خودم را روی آن پرتاب کنم. هیچ صدایی از من بیرون نمی آید، اما خودم را از آن بالا کشیده ام.