کتاب خسیس

هارپاگون: «گناهت این است که دلم می خواهد بروی بیرون.» لافلش: «آخر قربان آقا پسرتان سپرده اند که منتظرشان باشم.» هارپاگون: «برو در کوچه منتظرش بایست. نمی خواهم در خانه ی من مثل میخ طویله راست بایستی و چشم چرانی و خبرچینی بکنی. دلم نمی خواهد مدام یک نفر جاسوس در جلوی چشمم باشد، یک نفر آدم خیانتکاری که چشم های حیزش را به حرکات و سکنات من بدوزد و با چشم بخواهد دار و ندار مرا یک جا ببلعد و هر ساعت و هر دقیقه نگاهش به این طرف و آن طرف باشد که به چه چیزی می تواند دستبرد بزند.»

لافلش: «مگر ممکن است چیزی از شما دزدید؟ شما که همه جا را مهر و موم می کنید و روز و شب کشیک می دهید، مگر مجال دزدی برای کسی می گذارید؟» هارپاگون: «من هر چیز را که دلم بخواهد قایم می کنم و هر قدر که بخواهم کشیک می دهم. این جاسوس هااعمال مرا تحت نظر می گیرند. مبادا از محل پول های من هم بوئی برده باشند. نکند تو بروی و در همه جا چو بیندازی که من در خانه ام پول دارم و مخفی کرده ام.» لافلش: «شما پول دارید و مخفی کرده اید؟» هارپاگون: «نه، بی شعور. منظورم این نبود (پیش خود) اختیار از دستم در رفته است، عصبانی شده ام. مبادا از روی بدجنسی چو بیندازی که من پول دارم.»