کتاب زن بی اهمیت

در طول دهه جدید که به آن دهه دروغ می گفتند، راستی و درستی فدای ترس و نفرت و نژادپرستی شد. ویرجینیا نیز در این معرکه به دنبال عدالت و آزادی خواهی بود. فرانکلین روزولت، رئیس جهمور کشورش نیز درگیر معاملات خودش بود. طرز تفکر ویرجینیا بسیار شبیه روزولت بود، زیرا او در مدرسه بارنارد زیردست استاد ریموند مولی که مشاور اعظم روزولت بود آموزش دیده بود، اما همیشه با خودش می گفت کشورش آمریکا درگیر چنین فجایعی نمی شود. اواخر سال ۱۹۳۶ ویرجینیا تصمیم گرفت آخرین تلاشش را بکند تا تبدیل به یک آدم سیاسی شود. او با سابقه ۵ سال فعالیت به عنوان منشی سفارت برای آزمون کتبی و مصاحبه اقدام کرد. و بالاخره در ژانویه ۱۹۳۷ با کشتی به آمریکا برگشت. مملو از بار علمی و تجربه و فعالیت سیاسی وارد امتحان شد، اما باز هم در مصاحبه رد شد. پس از این اتفاق ویرجینیا نسبت به رأی صادرشده اعتراض کرد و با خود فکر کرد که آنها عمدا او را در امتحان رد کرده اند، ولی با بررسی های به عمل آمده مشخص شد که این اتفاق نیفتاده است و ویرجینیا خیلی زود دوباره به ونیز برگشت. روزهای اول بازگشت به ونیز حال و روز خوشی نداشت و سعی کرد خودش را با کارهای روزمره سرگرم کند تا این شکست را فراموش کند. با وجود جرّوبحث های همیشگی موجود در خانواده ویرجینیا، او دیگر به یک دختر پویا و فعال بدل شده بود، کسی که تفریحاتی مثل شنا و اسب سواری داشت و سعی می کرد نقص پاهایش را با این قبیل کارها بپوشاند. روزها گذشت و طی یک درخواست رسمی از ویرجینیا تقاضا شد تا شهر ونیز را به سمت شهر تالین واقع در استونی ترک کند. در طول سفر جدیدش به سمت استونی او مجبور بود از فرانسه عبور کند و همین امر دلیلی شد تا بتواند چند روزی را با هزینه خودش در پاریس بماند و بتواند دوستان قدیمی اش را ملاقات کند. در طول اقامت کوتاه مدت در پاریس همیشه می ترسید که دوستانش از او بپرسند که چرا لباس راحت تر و آزادتر می پوشد، اما آنها نمی دانستند که او از زمانی که پایش را از دست داده، مجبور است همیشه شلوار بپوشد و همین امر کم کم باعث شد تا در برقراری رابطه با دوستانش معذب باشد. هرچند خانواده او اصالتا از آلمانی هایی بودند که به ایالت پنسیلوانیا مهاجرت کرده بودند و چنین پوششی برای آنها غیرمعمول نبود. در کنار این مشکلات ویرجینیا با اینکه از تنها بودن رنج می برد اما هیچ وقت حاضر نبود که دوباره با فرد جدیدی ازدواج کند و تنهایی بر روی زندگی اش سایه انداخته بود.