کتاب فتح پلاسان

آن روز وقتی که وارد خانه دامادش شد فقط مارت و موره در اتاق غذاخوری بودند. موره که سخت متعجب شده بود گفت: -عجب! ببین! مادرت است... از ما چه می خواهد؟ هنوز از آمدنش به این جا یک ماه نگذشته است. یقینا دوز و کلک تازه ای در کار است. موره قبل از ازدواجش در دکان تنگ و کوچک خانواده روگن که در محله قدیمی شهر واقع شده و بوی ورشکستگی از آن بلند بود کار می کرد. آقا و خانم روگن پیوسته مورد سوءظن و بی اعتمادی وی بودند. به علاوه آنها نیز به نوبه خود کینه ژرف و سختی از موره در دل داشتند و مخصوصا از او به عنوان بازرگانی که در ظرف مدت کوتاهی معاملات سودبخشی انجام داده و پول زیادی به دست آورده بود نفرت داشتند. وقتی که دامادشان می گفت«من ثروتم را فقط مدیون کارم هستم» آنها لبانشان را به هم می فشردند، زیرا به خوبی می فهمیدند که این گفته اش آنان را به این متهم می کند که ثروتشان را از ظریق معاملات و بند و بست های پنهانی و غیرقانونی به دست آورده اند. فلیسیته با وجود خانه زیبایی که در میدان فرمانداری داشت، با حسادت وحشیانه یک سوداگر قدیمی که ثروتش را مرهون صرفه جویی های پشت پیشخوان مغازه اش نیست، پنهانی غبطه خانه کوچک و آرام خانواده مور را می خورد. فلیسیته پیشانی مارت را بوسید، انگار که دختر هنوز شانزده سال دارد. سپس با موره دست داد. این دو نفر معمولا سخنان به ظاهر ملایم اما نیشداری را با لحنی تمسخرآمیز رد و بدل می کردند. فلیسیته تبسم کنان سوال کرد: -خوب! آقای انقلابی، ژاندارم ها هنوز دنبال شما نیامده اند؟ موره نیز خنده کنان جواب داد: -نه هنوز. برای این کار منتظر دریافت دستور از شوهر شما هستند. فلیسیته که به شنیدن سخنان موره برقی در چشمانش درخشید گفت: -آه! حرف های شما واقعا به دل می نشینند. مارت نگاه نفرت آمیزی به موره انداخت؛ او حقیقتا شورش را درآورده بود. اما موره که دور برداشته بود دوباره شروع کرد: - واقعا ما به فکر هیچ چیز نیستیم: از شما در اتاق غذاخوری پذیرایی می کنیم. خواهش می کنم بفرمایید به سالن برویم.