کتاب یادواره ی هایپشیا

هایپیشیا دوست داشت برای مردم عادی و درجه سه سخنرانی کند. هفته ای دو بار مانند یک پیامبر که از طرف خدایان مأموریت دارد، بر ارابهٔ نقره ای سوار می شد و بر سر سوس - اسب نر عربی و یابوی خاکستری ای که در پهلوی او بسته شده بود - فریاد می کشید که تندتر بروند. آن گاه که خورشید در آسمان غرب در حال مرگ بود، گاری اش را کنار رودخانه و مقابل جمعیت شادمانی که انتظارش را می کشیدند، نگه می داشت. آن ها از آدم های دون پایه و کم ارزش جامعه، دهاتی ها، دانشجویان فقیر، کسبهٔ جزء و کسانی که با دست نان خود را در می آوردند، تشکیل شده بودند و زیر سایهٔ درختان نخل - که آن هوای مرطوب را قابل تحمل می کرد می ایستادند.