کتاب انزجار

«وگا» گفت: «خدا را شکر پا شدی آمدی مویا. مطمئن نبودم می آیی، آخر خیلی ها از اینجا خوششان نمی آید و اصلا باهاش حال نمی کنند، برای همین هم شک داشتم بیایی. من یکی که خیلی کیف می کنم دم غروب بیایم اینجا بنشینم توی حیاط خلوت، لبی تر کنم.»

تازه به «تولین» هم سفارش می کنم چهار تا آهنگ به درد بخور برایم بگذارد تا قشنگ عیشم تکمیل شود. هیچ وقت نمی روم داخل بنشینم. بغل پیشخان آنقدر گرم است که آدم می پزد؛ حیاط خلوت را ترجیح می دهم. نوشیدنی ام را می خورم و آهنگ های جازی را که «تولین» می گذارد، گوش می کنم.

تنها جایی که توی این مملکت آرامش دارم، همینجا است. بقیه ی کافه های اینجا را که می بینم، عقم می گیرد. کثافت از در و دیوارشان می بارد. یک مشت شکم گنده هم تویشان تمرگیده اند که انگار وظیفه خودشان می دانند آنقدر آبجو بخورند تا بمیرند.