کتاب «برف‌های آبی» روایتی شاعرانه و در‌عین‌حال تکان‌دهنده از زندگی در تبعید در سیبری دهه ۱۹۴۰ میلادی است. داستان از زبان پسربچه‌ای هشت‌ساله به نام پتیا (پی‌یر) روایت می‌شود که به همراه خانواده‌اش به سیبری تبعید شده‌اند. پدر پتیا، اشراف‌زاده‌ای لهستانی و افسر ارتش است که به‌دلیل وطن‌پرستی و مخالفت با حکومت شوروی به سیبری تبعید شده و مادر پتیا زنی زیبا و قوی از اهالی قفقاز است.
پتیا و خانواده‌اش در شهری کوچک در تایگا، در مسیر راه‌آهن سراسری سیبری زندگی می‌کنند. ساکنان این شهر، ترکیبی از سیبریایی‌های محلی، بازماندگان تبعیدیان دوران تزاری، روس‌های فرستاده شده برای تشکیل کولونی و تبعیدیان سیاسی هستند. زندگی در تبعید با سختی‌ها و رنج‌های فراوان همراه است. کمیابی مواد غذایی، تهدید دائمی ارگان‌های امنیتی و ترس از دستگیری و تبعید دوباره، زندگی را برای تبعیدیان دشوار کرده است.
با وجود این سختی‌ها، پتیا با گروهی از دوستانش، شادی‌های کودکانه را تجربه می‌کند و به زندگی امیدوار است. بدنارسکی با تکیه‌بر تجربیات شخصی‌اش، تصویری واقع‌گرایانه و تکان‌دهنده از زندگی در تبعید در سیبری ارائه می‌دهد و با زبانی ساده و در‌عین‌حال شاعرانه فضای سرد و غم‌انگیز سیبری را به تصویر می‌کشد. شخصیت‌های داستان، به‌ویژه پتیا و والدینش، به‌خوبی پرداخته شده‌اند و خواننده با آنها همذات‌پنداری می‌کند.
یکی از جذابیت‌های «برف‌های آبی» نحوه توصیف طبیعت سیبری است. بدنارسکی با دقت و ظرافت زیبایی‌های خشن و وحشی طبیعت سیبری را به تصویر می‌کشد. توصیف جنگل‌های وسیع تایگا، رودخانه‌های خروشان و کوه‌های پوشیده از برف، خواننده را مسحور خود می‌کند. در کنار این زیبایی‌ها، بدنارسکی به خوبی سرمای طاقت‌فرسا و شرایط سخت زندگی در این منطقه را نیز نشان می‌دهد.
«برف‌های آبی» هم داستانی درباره تبعید و رنج و هم روایتی از امید، دوستی و عشق به زندگی است. پتیا با وجود تمام سختی‌ها، شادی و امید را در دل خود زنده نگه می‌دارد و به آینده‌ای بهتر می‌اندیشد. این کتاب به خواننده یادآوری می‌کند که حتی در تاریک‌ترین لحظات زندگی نیز می‌توان به دنبال نور و امید بود.
کتاب برف های آبی
هرمس
پیوتر بدنارسکی
