دیشب کار ساختن عروسک ها را تمام کردم، با این حساب من و این عروسک ها باید برای شما قصه بگوییم. نام من بهرام است. مادربزرگ چند روز است که مرده، و من با قصه هایش زندگی می کنم. من باید این عروسک ها را می ساختم، چون من و این عروسک ها باید تا سال ها بعد در کنار هم بمانیم. می دانم که مادربزرگ خوشحال است و باز مثل همیشه، به بخار سماورش خیره شده و گاهی چیزی زیر لب می گوید که مثل دعا کردن است. من وقتی به اعماق قصه ها می روم، دیگر از کسی دلگیر نیستم و همه را می بخشم. می دانم که خیال های من فقط مخصوص به خودم هستند. یکی از خوبی هایم این است که، وقتی به خیال ها و قصه ها و سفر در قصه ها پا می گذارم، فقط و فقط می گویم و می شنوم و این گفتن ها و شنیدن ها، مثل آبی خنک بر وجودی مشتعل عمل می کند. من عاشق کتاب هایی هستم که آدم های شان تن به خطر می سپارند و سعی می کنند همه چیز را تجربه کنند. روسکی که می خواهد اولین قصه را برای من و شما بگوید، فورک دختر پادشاه اقلیم اول است. پس من باید امشب مهمان او باشم و در گوشه ای از زیرزمین که حالا در حکم تخت پادشاهی است، بنشینم. طبق آنچه در کتاب های قدیم آمده، همه جا را به رنگ سیاه درآورده ام تا یادآور گنبد سیاه، یعنی اولین قصر پادشاهی ام باشد...
نشر ویدا