کتاب فهم فلسفه 2

کتاب «فهم فلسفۀ 2» با زیر عنوان «فلسفه در قرون وسطی و دوران تجدد» نوشته جون آ. پرایس، کتاب دوم از مجموعۀ سه جلدی تاریخ فلسفۀ کوتاه پرایس است که به فلسفۀ دورۀ قرون وسطی و مدرن می‌پردازد. این کتاب برای خوانندگانی نوشته شده است که آشنایی تاریخی جدی‌ای از پیش با فلسفه نداشته‌اند. این جلد دارای سه بخش «فلسفۀ قرون وسطی»، «گذار به فلسفۀ مدرن (رنسانس)» و «فلسفۀ مدرن» است.
فلسفه قرون وسطی: در این بخش ایده‌های سنت آگوستین، توماس آکویناس و آنسلم قدیس بررسی می‌شوند. آگوستین یکی از فیلسوفان اولیه قرون وسطی است که آموزه مسیحیت را با مکتب نوافلاطونی ادغام کرد. آثار او مانند «اعترافات» و «شهر خدا» به بررسی مضامین فیض الهی، اراده آزاد و ماهیت شر می‌پردازد. آکویناس نیز یکی از شخصیت‌های محوری در مکتب مدرسی است که تلاش می‌کرد تا فلسفه ارسطویی را با الهیات مسیحی هماهنگ کند. و در‌نهایت آنسلم که به دلیل برهان هستی شناختی‌اش برای اثبات وجود خدا شناخته شده است، وحدت قرون وسطایی ایمان و عقل را منعکس می‌کند.
گذار به فلسفه مدرن: گذار از فلسفه قرون وسطی به فلسفه مدرن در رنسانس رخ می‌دهد، دوره‌ای از علاقه مجدد به دوران باستان کلاسیک و اومانیسم اوج گرفت. این دوره شاهد تغییر از تمرکز الهیات دوره قرون وسطی به رویکردی سکولارتر و فردگراتر به فلسفه بود. در این بخش دو امر مهم در این تغییر رویکرد بررسی قرار گرفته‌اند، یعنی جنبش پروتستانتیسم مارتین لوترکینگ که اقتدار کالیسای کاتولیک را کنار زد و انقلاب علمی اشخاصی مانند گالیله و نیوتون که درک ما از جهان پیرامونی را دگرگون کرد.
فلسفه مدرن: بخش فلسفۀ مدرن کتاب به بررسی جنبش‌ها و شخصیت‌های اصلی فلسفی از قرن هفدهم به بعد می‌پردازد. این دوره با ظهور عقل‌گرایی و تجربه‌گرایی، دو مکتب فکری که بر فلسفه مدرن تسلط داشتند، توضیح داده می شود. پرایس برای توضیح فلسفۀ مدرن چهار فیلسوف را برگزیده است: رنه دکارت، جان لاک، دیوید هیوم و امانوئل کانت. دکارت که اغلب به عنوان پدر فلسفه مدرن شناخته می‌شود، با روش شک دستوری‌اش و جمله معروف او «Cogito, ergo sum» (من فکر می‌کنم، پس هستم) پایه و اساس عقل‌گرایی مدرن را پایه‌گذاری کرد. یک شخصیت برجسته در تجربه‌گرایی، جان لاک است. نظریات او در مورد دانش و حکومت، به‌ویژه ایده‌های او در مورد حقوق طبیعی و قرارداد اجتماعی، تأثیر عمیقی بر فلسفه سیاسی گذاشت. فیلسوف بعدی دیوید هیوم است که به خاطر تحلیلش از معرفت انسان و ماهیت علیت که به شکاکیت و تجربه‌گرایی مشهور است، آموزه‌های فلسفی رایج آن زمان را رد می‌کرد. در نهایت نیز فلسفۀ کانت شرح داده می‌شود که د‌رصدد بود تجربه‌گرایی و عقل‌گرایی را با هم پیوند بزند و چارچوبی نظام‌مند برای معرفت بشری ترسیم کند.