کتاب اگنس گری

پدرم کشیشی بود اهل شمال انگلستان و بحق مورد احترام همه کسانی که او را می شناختند. در سال های جوانی با مقرری مختصر کشیشی و ملک کوچک دنجش زندگی نسبتا راحتی داشت. مادرم، که برخلاف آرزوی دوستان و نزدیکانش زن او شده بود، دختر یک ملاّک بود و خیلی هم بادل و جرئت. به او گفته بودند که اگر زن آن کشیش بی چیز بشود باید از خیر کالسکه و خدمتکار خود بگذرد، همین طور تجملات و زرق و برق های رفاه و آسایش، که برای او دست کمی از ضروریات زندگی نداشت. اما همه این حرف هایی که به او می زدند بی فایده بود. کالسکه و خدمتکار البته مایه آسایش و راحتی بودند، اما شکر خدا مادرم دوتا پا داشت که با آن ها هر جا می خواست می رفت و دوتا هم دست که با آن ها کارهای لازم را پیش می برد. خانه مجلل با باغ و محوطه بزرگ چیزی نبود که آدم از آن بدش بیاید، ولی مادرم حاضر بود در کلبه ای کوچک با ریچارد گری زندگی کند اما در قصری بزرگ با هیچ مرد دیگر عالم زندگی نکند. پدرش، بعد از کلی جرّ و بحث بی نتیجه، بالاخره به عاشق و معشوق گفت اگر می خواهند با هم ازدواج کنند حرفی ندارد، اما دخترش را از تمام ثروتش محروم خواهد کرد. فکر می کرد به این ترتیب آتش عشق و علاقه هر دو نفر فروکش می کند، اما اشتباه می کرد. پدرم به حدی قدر مادرم را می دانست که می فهمید او وجودش یعنی ثروت. اگر کلبه محقرش را با قدومش روشن می کرد، با کمال میل با هر شرایطی شوهرش می شد. مادرم هم حاضر بود با دست های خودش همه کارها را انجام بدهد اما از مرد محبوبش دور نباشد، مردی که سعادتش سعادت او بود و جسم و روحش با او یکی. به این ترتیب، ثروتش رفت به جیب خواهری که عاقل تر بود و با تازه به دوران رسیده ای ازدواج کرده بود که از هند برگشته بود.