کتاب «نیلوفرهای آبی» سیاه

پیرزن پشت پنجرۀ برج آسیاب نشسته و همه جا را زیر نظر دارد. این آغاز داستانی شگفت انگیز است که از 13 تا 25 ماه مه 2010 در دهکدۀ ژیورنی از پیش چشم و خیال او می گذرد و آدم ها و ماجراها را در گذشته و حال به هم می رساند... سربازرس سرناک با صحنۀ قتلی شبیه یک تابلوی نقاشی روبه روست. یافتن کارت پستال «نیلوفرهای آبی»، اثر کلود مونه، در جیب مقتول، داستان را با کودکی یازده ساله و رویاهایش ربط می دهد و سربازرس را با تنها آموزگار تنها مدرسة دهکده، زنی با چشمانی به رنگ نیلوفرهای آبی، در سودای عشق و گریز آشنا می کند...

او به اتاق نشیمن برمی گردد. به خود می گوید هنوز امکان وارونه شدن سیر حوادث هست. او به تازگی استفاده از اینترنت و کامپیوتر را یاد گرفته است و از امکاناتی که این وسیله در اختیار می گذارد لذت می برد. جلوی مانیتورش می نشیند و سایتی حاوی عکس های قدیم دانش آموزان دبستان ژیورنی را تماشا می کند. عکس سال تحصیلی ۳۷_۱۹۳۶ را پیدا می کند. مدتی به قیافه های مودب بچه های این عکس قدیمی خیره می شود. خدای بزرگ! هنوز او نمی تواند آن چه را که این پیرزن دیوانه برایش تعریف کرده باور کند. آیا امکان دارد؟ آیا از توهمات پیرزن سرچشمه نمی گیرد؟ آیا واقعا قاتل ژرم همان کسی است که این پیرزن می گوید؟ این شخص آخرین کسی است که می شود به او سوءظن داشت.

بعد از تردیدی طولانی، از جا بلند می شود. تصمیمش را گرفته است و می داند باید چه کند. کشوی بوفه را باز می کند و تقویمی قدیمی را برمی دارد. دوباره بر صندلی می نشیند و با گوشی تلفنش شماره ای را می گیرد. «الو، سربازرس لورانتن، من پاتریسیا مروال هستم.» در آن طرف خط سکوت ادامه می یابد. «همسر ژرم مروال. قضیه مروال، جراح چشمی که در ژیورنی به قتل رسیده، متوجه شدید…» صدایی عصبی در پاسخ می گوید: «بله… البته، متوجه ام. من بازنشسته شده ام، ولی هنوز آلزایمر نگرفته ام...»