کتاب هنر انسان شدن

اصیل بودن به این معنی که نیاز دارم تا آنجا که ممکن است از احساسات واقعی خودم آگاه باشم؛ نه اینکه در ظاهر یک نگرش را بروز دهم و در درون خود، آگاهانه یا ناآگاهانه، حس دیگری داشته باشم. اصیل بودن، همچنین به این معناست که بخواهم حس ها و نگرش هایی را که در درونم وجود دارند، با کلمات و رفتارم، ابراز کنم و آشکار سازم. تنها به این شیوه، ارتباط می تواند واقعیت پیدا کند و به نظر می رسد که واقعی بودن، به عنوان نخستین ویژگی یک رابطه، از اهمیت بالایی برخوردار است.

منظورم از پذیرش، این است که دیگری را به گرمی مورد احترام و توجه قرار دهم؛ صرفا به عنوان یک شخص؛ مستقل از شرایط و وضعیت او. برایش به عنوان یک انسان، به شکل نامشروط ارزش قائل باشم؛ بدون هر قید و شرط دیگر. این یعنی احترام و علاقه نسبت به او به عنوان یک فرد مستقل و میل به اینکه او هم، احساساتش را به همان سبکی که خود می خواهد، در اختیار داشته باشد و تجربه کند. یعنی احترام برای نگرش های او در آن لحظه، بدون توجه به منفی یا مثبت بودن آن ها؛ و بدون توجه به اینکه این دیدگاه ها و نگرش ها تا چه حد ممکن است با نگرش هایی که او در گذشته داشته، در تناقض باشد.

این کتاب درباره ی من است به گونه ای که در آن جا با آن مراجع می نشینم. رویم به اوست و در آن تقلای ژرف و حساس، تا آنجا که بتوانم شرکت می کنم. درباره ی من است که می کوشم تجربه ی مراجع را همراه با معنی و احساس و مزه و طعمی که برای او داشته است، درک کنم. درباره ی من است که به خاطر فهمیدن آن مراجع و برای خطاپذیری انسانی خود، می خواهم زار بزنم و درباره ی شکست هایی است که گاه و بیگاه از این که زندگی را آن گونه که مراجع می بیند نمی توانم ببینم، نصیبم می شود. شکست هایی که مانند اشیاء سنگین فرود می آیند و بر سر راه پیچ در پیچ و پر از ظرافت رشدی که در حال تحقق یافتن است، قرار می گیرند.