کتاب خواهر من قاتل زنجیره ای

«آیولا» دهانش را باز کرد تا سوالی بپرسد اما بعد سرش را تکان داد و دهانش را بست. او کار خودش را انجام داده و بقیه اش را روی دوش من انداخته بود. ما جسد را سوار آسانسور کردیم. باید به جای فشار آوردن به کمرم، وزن جسد را روی زانوهایم می انداختم. وقتی آن را بلند کردم، چیزی پایین کمرم با ضربه ای ترق و تروق کرد. خواهرم با بی تابی چشم هایش را چرخاند. دوباره پاهای جسد را گرفتم و او را از در آپارتمان رد کردیم.

تصور کردم کسی که ما را دیده است، برای نجات جانش فرار می کند و چشم های من از ترس و وحشت گشاد می شود. نه، گزینه ی جا به جایی جسد از طریق پله ها خط خورد.

همانطور که لبه ی آستینم را لمس می کند، می پرسد: «راز تو چیه؟» انگار که پوستم را لمس کرده باشد، گرمایی درون بدنم می پیچد. پوشه ی بیمار بعدی را به او می دهم و فکر می کنم چطوری می توانم گفت و گویمان را ادامه بدهم اما حقیقت این است که هیچ وقت نمی شد در این محیط لحن جذابی داشت. برای داشتن لحن جذاب باید سوار ماشین اسپرت باشی و بیکینی بپوشی.