کتاب سمفونی پاستورال

پل گیوم آندره ژید، زاده ی ۱۸۶۹ و درگذشته ی ۱۹۵۱، نویسنده ی فرانسوی و برنده ی جایزه ی ادبی نوبل در سال ۱۹۴۷ بود.پدرش استاد حقوق و مادرش دختر یکی از بورژواهای ثروتمند نرماندی بود. ژید در خانواده ای پایبند به سنت های مذهب پروتستان پرورش یافت و سال های نوجوانی و جوانی او، تحت تأثیر این موضوع قرار گرفت. در کودکی، به سبب بیماری نتوانست به طور منظم به تحصیل در مدرسه ادامه دهد. اما از آنجا که در خانواده ای علاقه مند به علم و فرهنگ می زیست، توانست این کمبود را به خوبی کنترل کند و در خانه به تحصیل ادامه دهد. پس از مرگ پدر در سال ۱۸۸۰، سرپرستی او به مادر دقیق و سختگیرش واگذار شد که با توجه و دلسوزی بیش از اندازه، پسر را به ستوه آورده بود. در این سال ها، ژید در محیطی زنانه می زیست. در پانزده سالگی، با عشقی بی آلایش و عرفانی، به دخترخاله اش، مادلن روندو دل بست. این دلبستگی در سال ۱۸۹۵ به ازدواج انجامید و به رغم تمایلات جنسی ژید، آن دو تا سال ۱۹۳۸ (سال مرگ مادلن)، سعادتمندانه در کنار یکدیگر زیستند.ژید فعالیت ادبی خود را در بیست و دو سالگی (۱۸۹۱) آغاز کرد. از آنجا که به یاری بخت، از رفاه مالی برخوردار بود و نیازی به کار کردن نداشت، توانست با فراغ بال به نوشتن بپردازد و از پشتیبانی معنوی نویسندگان و شاعرانی چون پی یر لوییس، پل والری، و استفان مالارمه بهره مند شود.ژید در ۲۴ سالگی در حالی که به شدت بیمار بود و می پنداشت که زندگی اش با خطری جدی روبه روست، به تونس رفت. اما دو سال بعد، هنگامی که از آفریقای شمالی به فرانسه بازگشت، تغییری ژرف در او پدید آمده بود و جدا از بهبود کامل، از بسیاری از قید و بندهای جسمی و روحی رهایی یافته بود. از این پس، دست به نوشتن آثاری زد که از تجربیاتی سرچشمه می گرفت گه از او «موجودی تازه» ساخته بودند.تا زمان مرگش، بحث و جدل های فراوانی پیرامون شخصیت و نفوذ او در جریان بود و «سیل انتقاد» از چپ و راست، کمونیست ها و کاتولیک ها، تا آخرین لحظات او را دنبال می کرد.