کتاب کابوس زدگان

استوارت همان طور یکریز و یواش روی صدای آقای کرین حرف می زد. «اصلا فکرش هم مسخره ست. یعنی ما از کجا باید بفهمیم چه اثری رو انتخاب کنیم؟ از بین اون همه چیز توی موزه...؟» نیم نگاهی به تیموتی انداخت: «خودت برای جفتمون انتخاب کن، واسه من زیاد فرق نمی کنه.»

از سمت راستش، صدای تق تق عجیبی شنید. لحظهٔ کوتاهی فکر کرد موجود توی شیشه واقعا تکان خورده است؛ بعد سریع فهمید صدا نه از طاقچهٔ روی دیوار، بلکه از گوشهٔ عقب دو ردیف آن طرف تر آمده. دختر تازه وارد چیزی را زیر نیمکتش قایم کرده بود. مچ پای چپش را روی ران پای راستش گذاشته و خیره شده بود به چیزی که در خم زانویش نگه داشته بود. تیموتی دوباره صدای تق را شنید و دید که شعلهٔ کوچک یک فندک نقره ای لای انگشتان دختر می سوزد.

وقتی معلم شروع کرد و از هر دانش آموز پرسید دوست دارد با کی کار کند، تیموتی چشمش به دختر تازه وارد ردیف آخر بود که همان طور تندتند فندک را بازوبسته می کرد. تا آن موقع، به دختر توجهی نکرده بود، درست مثل نمونه های آزمایشگاهی بالای سرش. دختر تنها یک ماه بود که به این مدرسه آمده بود. ساکت بود و با هیچ کس حرف نمی زد. لباس های خاکستری می پوشید: سوئیشرت، شلوار جین، کتانی. اگر آن موهای قرمز پرپشت و ژولیده را نداشت، ممکن بود کاملا با دیوار یکی شود. دفعهٔ بعد که دختر فندک را روشن کرد، تیموتی با تعجب دید که فندک را جلوی ساق پایش می گیرد. شعله از جوراب سفیدش بالا زد و بعد خودبه خود خاموش شد. اگر موجود توی شیشه از طاقچهٔ بالای سر دختر پایین می پرید و روی پایش می نشست، تیموتی کمتر تعجب می کرد.