کتاب زنان محله استپفورد

جوآنا که لای در ایستاده بود و هر دو دستش پر شده بود گفت: «بسه، بسه، دست نگه دارین. خانم کافیه. ممنون.» خانم مسئول واگن تازه واردها، ادکلن بسیار کوچکی را روی باقی چیزها گذاشت و بعد توی کیفش را گشت... جوآنا گفت: «واقعا می گم خانم، کافیه.» عینکی با قاب صورتی و دفتر گلدوزی شدهٔ کوچکی را درآورد. عینک را به چشمش زد و با لبخندی گفت: «برای روزنامهٔ کرونیکل۲، مطلبی می نویسم با عنوان دربارهٔ تازه واردها.» بعد خودکاری را از ته کیفش درآورد و دکمهٔ آن را با انگشت شستش فشار داد. لاک قرمزرنگی روی ناخن هایش بود. جوآنا به او گفت که والتر و خودش از کجا آمده اند، شغل والتر چیست و برای کدام شرکت کار می کند، اسم و سن بچه هایشان پیت و کیم را گفت، اینکه پیش از به دنیا آمدن آن ها خودش چه کار می کرد، نام کالج محل تحصیل خودش و والتر را گفت و همین طور که حرف می زد بی قرار این پا و آن پا می کرد. جلوی در ایستاده بود و دست هایش پر از وسیله بود، پیت و کیم صدایش را نمی شنیدند. «سرگرمی یا علاقهٔ خاصی دارین؟» آمد بگوید نه که دیگر وقت را تلف نکند، ولی با خودش فکر کرد که اگر جواب درخوری بدهد، در روزنامهٔ محلی چاپ می شود و ممکن است راهنمایی برای زنانی مثل خودش باشد که تصمیم داشت با آن ها دوست شود؛ همان زنانی که در چند روز گذشته با آن ها آشنا شده بود و در خانه های اطراف زندگی می کردند. خوش برخورد و بامحبت به نظر می رسیدند، ولی انگار بدجوری این زن ها در کار خانه غرق شده بودند. شاید وقتی بیشتر با آن ها آشنا شود افکار و دل مشغولی های دیگرشان را هم بفهمد؛ همان ها که در نگاه اول متوجهشان نشده بود. به هرحال عاقلانه تر بود که به این منظور نشانه هایی در لابه لای حرف هایش بگنجاند. برای همین گفت: «خب، بله، چن