کتاب همزاد

یک چیزی توی آسمان مثل فرفره می چرخید، به اندازه ی چرخ آسیاب، شاید هم بزرگ تر. سفید بود، سفید چرک. گفتم «محمود نگاه کن اون چیز رو.» محمود حواسش به پیرمردی بود که زیر پل آهنی دروازه کازرون مرده بود و مردم روی لاشه اش پول می انداختند. پیرمرد چند تکه استخوان بیشتر نبود. ریش و موی ژولیده و بلندی داشت. چشم هایش گود افتاده بود و یک عالمه قی، حاشیه ی پلک هایش نشسته بود. آن قدرها هم پیر نبود. ته چهره اش کمی جوان می زد. شاید چهل و یکی دو سالی داشت. بیشتر، ریش و موی بلندش پیرش کرده بود. بارانی یشمی رنگ پاره ای تنش بود که جا به جایش چربی و روغن ماسیده بود و یک آستین بیشتر نداشت؛ آن یکی از درز شانه، شکافته و جدا شده بود. زیر بارانی چیز دیگری نپوشیده بود. خال بزرگ و سیاهی به اندازه ی یک سکه ی ده تومانی روی بازویش بود. نمی دانم چرا به نظرم آشنا می آمد. شاید او را جایی دیده بودم. چندتایی کتاب و دفتر و خودکار هم بغل دستش افتاده بود. بوی ماهی و میگو توی هوا پیچ و واپیچه می خورد و حالم را به هم می زد. مردک کوپن فروشی هم چند قدم آن طرف تر هی جار کوپن می زد. یکی از کتاب ها را که جلد سفیدرنگی داشت برداشتم و ورق زدم. روی جلد، دو فرشته ی کوچک، هر کدام دسته گلی در دست گرفته بودند و دور یک درخت کاج، بال های شان را از هم باز کرده بودند. چیزی از کتاب نفهمیدم. گذاشتم سرجایش و از زیر دیگر کتاب ها دفترچه ی دویست برگ پیچ وتاب خورده ای که پر از روغن و چرک و کثافت بود بیرون کشیدم. تمام دفترچه پر از نوشته و خط خوردگی بود. به گمانم خودش آن ها را نوشته بود.