کتاب آواز داوود

قاسم شکری نویسنده‌ای است که تاکنون موفق شده است دو بار جایزه رمان متفاوت سال را کسب کند؛ یک بار برای رمان «همزاد» و یک بار هم برای رمان «بوی خوش تاریکی». این امر نشان‌دهندۀ رویکرد متفاوت او به رمان‌نویسی است که در هر اثرش دست به تجربه‌ای تازه‌ می‌زند. «آواز داوود» ششمین اثر قاسم شکری است که جهانی تیره و تار را نمایش می‌دهد. این اثر نیز کاندیدای جایزه ادبیات متفاوت (واو) بوده است.
برخی آثار قاسم شکری قصه‌محورند و برخی هم علاوه بر قصه دارای فرازهایی هستند که به مقاله نزدیک می‌شود. رمان «آواز داوود» از دستۀ دوم است یعنی هم قصه دارد و هم در جاهایی از محور قصه اش دور می‌شود. نگاه متفاوت نویسنده در این اثر شامل بخش‌بندی آن نیز می‌شود. کتاب از بخش آخر شروع می‌شود و بعد از روایت چند بخش کوتاه در میان فصل‌های بیست و یک تا بیست و چهار، دوباره روایت را از فصل اول کتاب از سر می‌گیرد. متن از انتهای قصه آغاز می‌شود جایی که داوود دیوانه شده است و کارهای عجیب و غریبی انجام می‌دهد، مثلا با جن‌ها صحبت می‌کند یا گرازهایی را روی شاخۀ درختان می‌بیند و شب و روز کنار درخت می‌نشیند تا گرازها پایین بیایند و او بتواند آن‌ها را به کسانی که حرفش را باور نمی‌کنند، نشان بدهد. بعد رمان به ابتدا برمی‌گردد تا علت دیوانه شدن و این رفتارهای داوود را نشان دهد. همین امر باعث تعلیق و جذابیت داستان می‌شود و خواننده را به دنبال خودش می‌کشاند تا از ماجرای زندگی داوود سر دربیاورد. نویسنده در این اثر سعی کرده است نشان بدهد که افراد روان‌پریش، اهریمن نیستند فقط معیارهای معمول جامعه را قبول ندارند.
شخصیت‌ این رمان گرفتار تنهایی و انزوا است و این یکی از مضامینی است که در کارهای شکری دیده می‌شود. اضطراب یکی دیگر از مضامین رمان‌های این نویسنده است که در این اثر نیز به این مضمون پرداخته است. او با بهره گرفتن از زبان و تکنیک مناسب، اضطراب انسان امروزی را نشان می‌دهد.
در «آواز داوود» هیچ نقطۀ روشنی دیده نمی‌شود. تباهی و سیاهی، درد و رنج، زشتی و پلتشی در سراسر روایت جاری است. با این حال قلم روان نویسنده و قصۀ جذابش می‌تواند خواننده را جذب کند و او را با شخصیت اصلی رمان همراه کند.