کتاب مجموعه ی نامرئی

حس کنج کاوی ام برانگیخته شد، و بلافاصله روز بعد، یعنی همین دی روز، بدون فوت وقت و باعجله عازم یکی از شهرستان های کوچک ایالت ساکسن شدم. در محل، وقتی از ایست گاه کوچک راه آهن بیرون آمدم و قدم زنان وارد خیابان اصلی شدم، به نظرم رسید که غیرممکن است در میان این خانه های معمولی و پرزرق وبرق، درون یکی از این آپارتمان ها با آن همه خرت وپرت خرده بورژوایی، کسی زندگی کند که عالی ترین باسمه های رمبراند، کارهای سیاه قلم دورر و مانتگنا را به طور کامل و بی هیچ کم وکاستی در اختیار داشته باشد. ولی وقتی در پست خانه پرس وجو کردم که آیا کارمند اقتصاد و جنگل داری ئی به این نام و نشان در آن شهر زندگی می کند، با کمال تعجب جواب شنیدم که پیرمرد هنوز زنده است. سپس پیش از ظهر با تپش قلبی نسبتا شدید راهی خانه اش شدم.