همین قدر که از این سینه بیرون نزنی، کافی ست. بمانی پشت این میله های استخوانی و نگاه کنی چند بار می شود، ماه بتابد و این نرده های در گوشت فرورفته ایوان را خط های سیاه بکشند. آماده ات می کند، برای قربانی، وردی که می خواند از اسطوره ای کهن ... دختر آبشار سیاه، روح ماه را مثل یک لکه ی سرخ روی صورت می چسباند. روح ماه رشد می کند، حتا اگر نتواند ناخن های عمودی شب را کوتاه نگه دارد! تو ماه را در خود گرفته ای سرخی، تو را می پوشد... تو، تنها ترین سرخ پوست قفس های کوچکی بی تیرو کمانی برای شکار بوفالوسفید که از تاریکی این استخوان ها رمیده است! و...
نشر چشمه