کتاب صدای غذا خوردن یک حلزون وحشی

من هم اگر در شکاف سنگ گیر کرده بودم، از شیوه مشابهی استفاده می کردم. در اینجا این پرسش بی پاسخ مطرح می شود که در کجا غریزه به پایان می رسد و عقل آغاز می شود. حلزون من دنبال زندگی اش می رفت، لحظه به لحظه، کمابیش همان کاری که من می کردم، و درباره غذا و پناه و خواب تصمیم هایی می گرفت یا دودل می شد. اگر حلزونی بتواند یاد بگیرد و به یاد آورد، پس دست کم در سطحی فکر می کند؛ در این مورد مطمئن بودم. و تا زمانی که کسی (ترجیحا یک حلزون) بتواند خلاف این را ثابت کند، همین باور را خواهم داشت. زندگی یک حلزون به اندازه زندگی هرکسی که می شناسم پر از غذاهای خوشمزه، تخت خواب های راحت، و مخلوطی از ماجراهای خوشایند و نه چندان خوشایند است. حلزون ها، جز در دوره ماجراهای عاشقانه استثنایی شان، که کمی بعد از آن آگاه شدم، زندگی تنهایی را سپری می کنند. رفتارشان از نظر پیچیدگی متوسط به شمار می آید، ساده تر از پستانداران و حشرات اما پیشرفته تر از کرم ها. به این فکر افتادم که آیا اصلا ارتباطی با هم برقرار می کنند یا نه. چارلز داروین در سال ۱۸۷۱، در کتاب نسب انسان، مشاهدات یکی از همکاران علمی اش را چنین نقل می کند: «آقای لانسدیل به اطلاع من رساند که یک جفت حلزون خشکی... که یکی از آنها ضعیف و کم بنیه بوده را در باغی کوچک و بی برگ وبر گذاشت. پس از زمانی کوتاه حلزون قوی و سالم ناپدید شد، و دنبال کردن رد لیزابه او نشان داد که از دیواری عبور کرده و وارد باغ سرسبز همسایه شده است. آقای لانسدیل به این نتیجه رسید که آن حلزون جفت بیمارش را رها کرده است؛ اما، پس از ۲۴ ساعت غیبت، بازگشت و ظاهرا نتیجه سفر اکتشافی موفقیت آمیزش را با او در میان گذاشت، زیرا سپس هر دو از همان مسیر به راه افتادند و آن سوی دیوار ناپدید شدند.»