کتاب رابطه ها

گفت وگو، معمولا در مرکز یک رابطهٔ موفق قرار دارد، به عبارت بهتر، مبادلهٔ افکار از طریق کلام، قلب طپنده و زندگی بخش روابط پایا و گرم است. اما فرهنگ ما، اغلب تصویر تحریف شده ای از این مفهوم ارائه می دهد. از ما انتظار می رود که طرز فکری بر مبنای مکتب رمانتیک ها داشته باشیم، همان فرضیه ای که باور دارد دو شریک زندگی به شکل ایده آل و غریزی یکدیگر را بدون رد و بدل کردن حتی کلامی به خوبی درک می کنند و نیازی به گفتگو و مبادلهٔ کلامی نبوده و نخواهد بود و همهٔ گفتگوهائی که بین دو سوی یک رابطه به خوبی و خوشی ختم می شود را ناگهانی و اتفاقی می دانند. وضع قوانین، تهیهٔ جزوه، تدوین رساله یا برگزاری کلاس دربارهٔ اینکه «چطور با شریک زندگی خود حرف بزنیم» موضوعی سرد، حاشیه ای و با آب و تاب یعنی زائد و کمی لوکس به نظر می رسد. اما حقیقت این است که کمک و یاری و همراهی اش در این زمینه بسیار عادی و طبیعی است. معمولا وقتی که مسائل مهمی مطرح می شود، ما اخم کرده و با اوقات تلخی سکوت می کنیم، در مورد موضوعات حاشیه ای صحبت می کنیم، یا از موضوع اصلی خارج می شویم. یکی از نشانه های بسیار بدخیم مشکل ما به هنگام گفتگو و صحبت کردن با کسی که رابطه داریم، تمایل و کشش ما به قهر کردن و قطع رابطه است. در اصل و واقعیت قضیه، قهر کردن و حرکت به سمت کاهش سطح روابط، نوعی خشم و عصبانیت شدید را نمایش می دهد که در آن، بروز و ظهور ندادن مسئله ای که از آن عصبانی هستیم، به عنوان محور قرار گرفته و تمایل زیادی به مکتوم ماندن داریم: یعنی فرد دو وجه را از کنار کشیدن و دوری کردن یا «قهر کردن» را همزمان دنبال می کند، هم در عین ناامیدی می خواهد که درک شود و با این حال، تصمیم گرفته که مشکل خود را توضیح نداده و موضوع را روشن نکند. این اتفاق یعنی «قهر کردن» در زندگی ما به کرات و در اغلب اوقات دیده می شود، و به ما می گوید و در واقع اخطار می دهد که بحث و گفتگوی خوب و مناسب در روابط دو سویهٔ زندگی ما، نه تنها ساده و طبیعی نیست، بلکه می تواند امری بسیار دشوار، فرساینده و مرکز زایش مشکلات بعدی باشد.