کتاب در باب اعتماد به نفس

اعتماد به نفس نوعی مهارت است و نه موهبتی الهی.

بلوغ یعنی از اسطوره هایی که دیگر اشخاص را احاطه کرده گذر کنیم و وجه بشری دیگران را به تمامی درک و تصدیق کنیم.

عمده ی چیزهایی که اکنون وجود دارند، نتیجه ی آشفتگی و تصادف اند.

می توانیم علی رغم ترس هایمان، از فقدان امید جان سالم به در ببریم.

بیشتر اوقات اگر کسی با حسن نیت قصد داشته باشد اعتمادبه نفس ما را در لحظات چالش برانگیز افزایش دهد، توجه ما را به نقاط قوت خودمان جلب می کند؛ مثلا نبوغ، شایستگی و تجربیات ما. بااین حال، این شیوه ممکن است عواقب عجیب (شرم آوری) داشته باشد. نوع خاصی از عدم اعتمادبه نفس وجود دارد که هنگامی بروز می کند که به رتبه و مقام خود شدیدا وابسته شویم؛ در این صورت هر موقعیتی که جایگاه ما را به خطر بیاندازد، اعتمادبه نفس ما را شدیدا تهدید می کند. چه بسا به همین دلیل باشد که بسیاری از ما از چالش هایی دوری می کنیم که در آن ها خطر شرمساری وجود داشته باشد؛ اما می دانیم که اکثر موقعیت های جالب، همین موقعیت های چالش برانگیزند.

هستهٔ عدم اعتمادبه نفس، تصویری مچاله از غرور فرد عادی است. عموما تصورمان این است که پس از سن خاصی، این احتمال وجود دارد که دیگر مورد تمسخر دیگران قرار نخواهیم گرفت. بر این اساس اطمینان داریم که می توان همیشه زندگی خوبی داشت، بی آنکه گاهی خود را تماما احمق بدانیم.