کتاب سبت

«سبت» اولین رمان مجید غروی است. او برای اولین رمانش به سراغ مضمونی فلسفی رفته است. واژه «سبت» معانی مختلفی دارد و برای درک بهتر جهان این رمان شاید بتوان تمامی معانی این کلمه را در نظر گرفت. روز شنبه در زبان عبری، روزگار، راحتی و آسایش و... برخی از معانی این واژه هستند.
رمان فضایی ذهنی دارد که بین جهان زندگان و مردگان در رفت و آمد است، به عبارت دیگر تعلیق انسان در میان این دو جهان. مجید غروی روایت داستانش را بسط می‌دهد و آن را به آفرینش انسان پیوند می‌زند.
احمد شخصیت اصلی رمان، نویسنده‌ای است که برای نوشتن رمانش شش روز از همه بریده است و به خانه‌باغی، ارث پدریش، پناه برده است. اما او در آن‌جا حتی یک کلمه هم نمی‌تواند بنویسد.
غیر از احمد رمان سه شخصیت دیگر هم دارد. افسانه همسر احمد، بهرام پسر عموی احمد و حسین که با این سه نفر دوست است. هر چند که احمد شخصیت اصلی رمان است اما در بخش‌های مختلف رمان به این شخصیت‌ها نیز پرداخته می‌شود.
احمد تصمیم دارد داستانی درباره‌ی مرگ بنویسد. همین موضوع باعث می‌شود تا با مرگ اطرافیان و عزیزانش روبرو شود. مرگ در زندگی احمد همه جا حاضر است و در خاطرات فراموش شده‌ی او نیز جاری است. با وجود این، او نمی‌تواند داستان خودش را بنویسد. سایه‌ی مرگ بر سراسر رمان حاکم است و داستان دائم به سمت گذشته میل می‌کند و به آینده کاری ندارد، گویی زمان متوقف شده است.
مکان وقوع داستان شهر اصفهان است و این شهر حضوری پررنگ در رمان دارد. نویسنده به گوشه و کنار این شهر سر می‌زند. او ایستایی زمان را در تقابل با تنوع و گوناگونی مکان‌ها قرار می‌دهد، هم‌چنان که مرگ و زندگی را در هم می‌آمیزد و در مقابل هم می‌گذارد.
مجید غروی در اولین رمانش فضایی را می‌سازد که در آن همه‌چیز را در تردید و تعلیق قرار می‌دهد. تردیدی که کل اثر را دربرمی‌گیرد؛ جایی که مردگان احضار می‌شوند و لب به سخن می‌گشایند. او این فضا را با کمک دایره‌ی واژگان گسترده و تسلط بر فضاسازی، به‌خصوص انتخاب شهر اصفهان به عنوان محل وقوع اتفاقات داستان، می‌سازد.
«سبت» رمانی است با فضایی خاص که می‌تواند علاقمندان به رمان‌های جریان‌گریز را راضی کند.