در خانه نمی پایم، سودای سفر دارم در جسم نمی گنجم، از خویش حذر دارم بیگانه بی کیشم، دیوانه بی خویشم از عمر نیندیشم، سودای دگر دارم من این تن زندانی، با کوه پریشانی در این شب ظلمانی، سودای سحر دارم مغرور و جوانم من، هر چند که دانم من از بی خبرانم من، زین نکته خبر دارم چشم و دل و جانم بین، بر بسته میانم بین در جنگ جهانم بین، صد گونه سپر دارم ای یاد توام تسکین، اکنون نه منم مسکین گنج سخنم را بین، گنجی ز گهر دارم ای راحت جان بازآ، بر بنده کرم بنما دیوان مرا بگشا، قارونم و زر دارم با این همه تنهایی، با این غم و شیدایی شادم که مگر جایی در ملک هنر دارم نادر چه اثر افتد، گر جان ز شرر افتد شاید که نظر افتد بر آن که نظر دارم
ورجاوند