کتاب هابیل و چند داستان دیگر

بشر معمای بغرنجی است. ملغمه ای از تضادها. راوی داستان انسان بنا به احساسات و اندیشه های فردی، دریچه ای به حقیقت آدمی گشوده است. در این میان، ادبیات داستانی پر است از این روایات، از شور و شوق آدمی به زندگی تا مدرنیته متعفن. روایاتی از عشق و تنفر، بیم و امید، پیروزی و شکست. اما نفوذ به عمق سرشت انسان، درک حقیقی احساس بشری، حلاجی اندرونه های تاریک ترین زوایا و خفایا و سیروسلوک در اعماق شرارت انسانی را به ندرت می توان در ادبیات فلسفی یافت. عریان ساختن روح آدمی در روایت انسانی از داستان یک زندگی، جسارت و ریزبینی بی نظیری می خواهد.

این کتاب با داستانی از تضادهای درونی فردی به اسم خوآکین (تمثیلی از قابیل) و حسادت پایان ناپذیرش به هابیل آغاز می شود. سرآغاز رک گویی در این داستان مواجهۀ ما با این جمله است: «زندگی من مالیخولیای طولانی بوده است با این همه این زندگی را حاضر نیستم با زندگی دیگری عوض کنم. هیچکس به اندازه ی من کینه نورزیده است زیرا من بیشتر از هر کسی نابرابری حیرت انگیز مواهب انسانی را حس کرده ام.»

در واقع داستان هابیل تحلیل روانشناختی از حسادتی مهارناپذیراست که حتی در بعضی از موارد خواننده قادر به قضاوت نیست که کدامیک را می تواند موفق و یا حسود بنامد. چکیده این داستان را در جملهای از زبان خواکین می توان یافت «خدایا گفته ای که همنوعم را دوست بدارم ولی نمی توانم دوستش داشته باشم زیرا خود را دوست نمی دارم. نمی دانم چگونه خودم را دوست داشته باشم. نمی توانم خودم را دوست بدارم.» داستان زمانی به اوج خودش می رسد که خوآکین بی پروا روایت زندگی خودش را به همراه تمام حسادت های ویرانگری که در رابطه با هابیل تجربه کرده، برای دخترش در دفترخاطراتش به یادگار می گذارد.