مانند کسی به نظر می رسید که شاهد رنج و مصیبتی بوده، یا خودش گرفتار آن شده و نتوانسته فراموش کند. چشمانش درشتش در آن سر بزرگ، بیشتر از چشم دیگران بیرون زده بود، انگار می خواستند از سطح صورتش بیرون بزنند. آدم را یاد کسی می انداختند که نتوانسته با سرعت کافی از خانه بیرون برود و لای در گیر کرده است.
فکر کنم، ما زنده بودیم. ما بودیم که مثل آدم هایی بی احساس و سنگدل به این طرف و آن طرف می رفتیم تا مراسم تدفین را به پایان برسانیم. دهان و قلب ما با بهت و هراس، به سکوت رسیده بودند. فکر کنم حتما نفس می کشیدیم، اما نمی دانم چطور. فکر کنم قلبم حتما به خون رسانی اش ادامه داده بود. اما من از قلبم نخواسته بودم این کار را انجام دهد. اگر می دانستم چطور می شود ساز و کار و نظم عضوی زنده را تغییر داد و آن را از کار انداخت، ممکن بود این کار را بکنم.
همه اسمش را «چپول» گذاشته بودند. حتی در آن روزهایی که من دختری سیزده ساله و لاغرمردنی بودم، فکر می کردم حتما خودش از لقبی که به او داده اند خبر دارد، اما اهمیت نمی دهد. چشمانش آن قدر به چیزی که پیش رو داشت متمرکز بودند که نمی توانست به ما بچه ها، بچه های پابرهنه، توجه کند.
Washington Post
New York Times
Publishers Weekly
