کتاب نگویید چیزی نداریم

در کشورهای فقیرتر، کسانی مثل من و مامان اینقدر تنها نبودند. در تلویزیون، کشورهای فقیر جاهای شلوغی بودند، آسانسورهای بیش از ظرفیت پر شده در تلاش برای صعود به آسمان... آنجا همیشه می توانستی افکارت را بلند بگویی و مطمئن باشی کسی آن را می شنود، حتی اگر دلش نخواهد.

در واقع راه مجازات یک نفر می توانست این باشد که او را از حلقه ی خانواده و دوستانش بیرون بکشی و در کشوری سرد منزوی اش کنی و با غربت خردش کنی.

می دانم که در طول زندگی ام، با بخشیدن پدرم مشکل داشته ام. حالا، همزمان با بالاتر رفتن سنم، بیش از هر چیز آرزو می کنم او می توانست راهی برای بخشیدن خودش پیدا کند.