کتاب تمام این مدت

با نگرانی به ورودی بیمارستان خیره می شوم، چشم هایم از مسیر اصلی به سمت درمی آید و دوباره برمی گردد، دنبال راننده ای به نام جان هستم تا با یک ماشین قرمز قبل از اینکه به اتاقم برگردانده شوم، سوارم کند. وقتی منتظرم سعی می کنم خونسردی ام را حفظ کنم، اما از فکر دیدن مارلی فقط تا چند دقیقهٔ دیگر، قلبم دیوانه وار در سینه ام می کوبد. عصبانی می شود؟ دوباره به من اعتماد می کند؟ این برای او چطور بوده است؟ به نوعی فقط می دانم او کسی است که همهٔ این ها را درک می کند.

چشم هایم را می بندم، وانمود می کنم خوابم و صبر می کنم پرستار شب برود. یک چشمم را باز می کنم و می بینم دستش را جلو برده تا چراغ ها را خاموش کند، نفسم را حبس می کنم و منتظر می مانم، در تاریکی محو می شود. در که پشت سرش با صدای تق بسته می شود، راه می افتم. اینترنتی تاکسی خبر می کنم و می گویم دورتر از ورودی بیمارستان بایستد، بعد پاهایم را از تخت آویزان می کنم و می ایستم، پای آسیب دیده ام تقریبا زیر سنگینی وزنم خم می شود.

نگاهی به تلفنم می اندازم و می بینم ساعت تقریبا نه و نیم است. خیلی دیر است؟ در را باز می کند؟ راننده می پرسد: «منتظر بمونم؟» و من یک ثانیه درنگ می کنم. بعد سر تکان می دهم. مارلی داخل است. دلیلی ندارد از اینجا بروم. به سختی به پیاده رو می روم و لحظه ای مکث می کنم. ماشین ناپدید می شود. هر قدمی که برمی دارم عصبی تر می شوم، درد پایم هر ثانیه بیشتر می شود، قلبم در سینه ام می کوبد. طولی نمی کشد که فقط «در» میان ماست.