کتاب هایدی

در یکی از روزهای آفتابی اواخر بهار، زن بلندقد و سرزنده ای از جاده بالا می رفت. او با یک دست، بسته ای را حمل می کرد و با دست دیگرش دخترکوچولویی را، که تقریبا پنج ساله به نظر می آمد، به دنبال خود می کشید، گونه های آفتاب سوخته ی بچه قرمز شده بود. البته جای تعجب نبود؛ چون در آن هوای آفتابی و داغ، او را طوری پوشانده بودند که انگار وسط زمستان است. چهره ی کودک به سختی قابل تشخیص بود، چون دو پیراهن پشمی تنش کرده و یک روسری بزرگ و قرمز را حسابی دورش پیچیده بودند. او شبیه یک بقچه ی بی قواره ی لباس بود که روی دو پوتین چرمی به طرف بالا حرکت می کرد.

بیا از چیزهایی که می توانیم ببینیم لذت ببریم، عزیزم، و به آن هایی که نمی توانیم ببینیم فکر نکنیم.

من همیشه دعا می کنم... و اگر خدا زود به آن ها جواب ندهد می دانم که به خاطر این است که نقشه ی بهتری برای من دارد.