سلوکوس در پی نخستین بازپس گیری بابل (۳۱۲)، برای پاکسازی اقدامات آنتیگونوس در سال ۳۱۶، به سرعت به سوی ساتراپ های او در ماد و شوش حرکت کرد تا آنها را غافلگیر کند. در تقاطع دجله، پیش از آن که نیکانور، حاکم ماد، او را متوقف کند، زیرکانه به اردوگاه او شبیخون زد. نیروهای باقی مانده که متشکل از سربازان مادی نیکانور و دیگر سربازان ایرانی بودند، تنها کاری که انجام دادند، پیوستن به سلوکوس بود. سلوکوس به تسخیر ساتراپی های اصلی ایرانی ماد، شوش و مناطق همجوارا، که شامل نواحی حاشیه خلیج فارس (100,6 D.S. XIX) و شاید پارس (زادگاه هخامنشیان) می شد، ادامه داد. مجموعه ای از پیروزی های سریع نظامی و تصرف مناطق مختلف وضعیت سلوکوس را دگرگون کرد، چنان که خود او به صراحت در نامه ای به دیگر جانشینان اسکندر گوشزد نمود که: «اکنون مقامی شاهانه و افتخار داشتن هژمونی را کسب کرده است» (92,5D.S, XIX)، ولی آنها طبق پیمانی که در ۳۱۱ میان آنتیگونوس، بطلمیوس، لوسیماخوس و کاساندر بسته شد، سلوکوس را منزوی کردند. این پیمان حاکمیت آنتیگونوس را در آسیا به رسمیت می شناخت و او را همانگونه که متن 10 ABC گواهی میدهد (۳۱۰- ۳۰۸) در ادامه جنگ با سلوکوس آزاد می گذاشت.
توس
سوزان شروین وایت
