کتاب فردا

آمفی تئاتر مملو از جمعیت، اما ساکت بود. عقربه های صفحه برنزی ساعت دیواری قدیمی دو و پنجاه و پنج دقیقه را نشان می داد. درس فلسفه متیو شاپیرو به پایان می رسید. اریکا استیوارت بیست و دو ساله، که در ردیف اول نشسته بود، با قوت استاد را ورانداز می کرد. یک ساعتی می شد که تلاش می کرد توجه او را به خود جلب کند. آرام و تحسین برانگیز به حرف های او گوش می داد و با هریک از تاکید های او سر تکان می داد، اما بی نتیجه بود. با وجود اینکه استاد در برابر رفتارهای متکبرانه هر روزه زن جوان بی احساس بود؛ اما هر روز برای او جذاب تر و تاثیرگذارتر می شد. چهره جوان، موه های کوتاه و ته ریش، جذابیتی انکار ناپذیر به او می داد که دانشجویان را شیفته می کرد. متیو، با آن شلوار جین کم رنگ، پوتین های چرمی کهنه و پلیور یقه اسکی، بیشتر به دانشجویان تحصیلات تکمیلی شبیه بود تا به بعضی از همکارانش که در پردیس دانشگاهی رفتاری خشک و سختگیرانه داشتند. اما بیش از ظاهر زیبا، شیوایی بیانش بود که زن جوان را می فریفت. متیو شاپیرو، یکی از محبوب ترین اساتید پردیس دانشگاهی بود. در طول پنج سالی که در کمبریج تدریس می کرد، شیوه تدریسش همه ساله دانشجویان تازه ای را جذب می کرد. به لطف تعاریف دهان به دهان، این ترم بیش از 800 دانشجو برای درس او نام نویسی کرده بودند و این درس حالا در بزرگترین آمفی تئاتر برگزار می شد. در صورتی که فلسفه رنج روح را از میان نبرد، سودی نخواهد داشت. این جمله اپیکور، که روی تخته نقش بسته بود، ستون درس متیو بود. مفاهیم مبهم را روی هم تلنبار نمی کرد و درس های فلسفه او را همه درک می کردند. همه استدلال هایش در تماس با واقعیت بود. شاپیرو تک تک مباحثش را با مثال هایی از زندگی روزمره و مشکلات ملموسی آغاز می کرد که با آن دست به گریبان بودند؛ ترس از شکست در یک امتحان، برهم خوردن یک پیوند عاشقانه، ظلم نگاه دیگران، ،معنایی که می باید به تحصیل داده می شد ... وقتی مثال ها مطرح می شد، استاد از افلاطون، سنک، نیچه یا شوپن هاور یاد می کرد و به لطف شیوه تدریس با نشاط او، این چهره های بزرگ، گویی برای مدت زمانی، جزوه های دانشگاهی را ترک می کردند و دوستانی آشنا و در دسترس می شدند، دوستانی که قادر بودند فردا را، با توصیه های سودمند و تسلا بخش خود، سرشار کنند.