.ناگهان خودم را در محلی که برایم آشنایی غریبی داشت یافتم. گویی حواسم از کار افتاده بود. هیچ ادراکی نداشتم. چه قدر این جا به نظرم آشنا می آمد. یک خاطره قدیمی، یک تصویر به یاد ماندنی در تو در توی ذهنم ترسیم شد. این جا را می شناختم، بارها به آن مکان آمده بودم. یک نقطه درخشان مرا به گذشته هدایت می کرد و مرا به آن جا کشیده بود. راهی را که امروز در اوج حواس پرتی طی کرده بودم، مسیری نبود که هر روز می آمدم. چیزی در درونم مرا به این مکان سوق داده بود. کم کم گذشته به یادم آمد. یک صبح سرد زمستانی روی یکی از نیمکت های پارک نشسته بودم و به دست های پر تلاش مرد جوانی که روی کاغذ سفید نقش دختر آفتاب را می کشید، چشم دوخته بودم...با چشمانی بسته می توانستم آن صبح سرد اما دل انگیز را به یاد بیاورم و آن نگاه آبی را... .
شقایق