کتاب از کف دستانم مرغان عجب رویند

در تعریف شعر بیهوده نیست اگر بگوییم شعر آینۀ زمان خود است و یا به قول عی نالقضات خود آینه است و پیشگوی تحولات آینده، و شکنندۀ سنتهای مسدودکننده __ هرچند وقتی از شعر سخن می گوییم، همواره منظورمان به زعم هیلر چیزی بیش از شعر است، درست هما نطور همدقم که شعر نیز به چیزی بیش از خود اشاره می کند... «معنای شعر چیزی جز اثبات قدر و ارزش جهان، زندگی و تجربۀ بشری نیست. هر شعری در کنه ذات خود نوعی ستایش و تجلیل است، شادمانی و سرور آن در لذت و خوشی صرف خلاصه نمی شود. سوگوار ی اش، زاری صرف نیست. حتی زمانی که بی معنایی جهان را محکوم و رسوا می کند، به تأیید وجود جهان است. شعر حتی وقتی آشکارا به هر جو مرج و آشوب متهم می گردد، به معنی نظم است... شعر هرگز تنها توصیفی و تقلیدی نیست، بلکه خلاق نیز هست؛ یعنی به آنچه قبلا وجود نداشته واقعیت می بخشد. از این رو پیش از آنکه به احتجاجی در اثبات حقانیت شعر امروز ایران بپردازیم، شاید درست تر آن باشد که شعر را در همۀ گوشه های جهان، از قالب و وزن تا تحول مفاهیم به اجمال بررسی کنیم و ببینیم آنان حتی از آنچه در اینجا به نظر عجیب می آید عجیب تر پیش نرفته اند؟...